M. Nalbandyan: “...neğmelerin çoxunu biz azerbaycanlılar'dan götürmüşük. Men ermenilerin yaşadığı çox yerlerde olmuşam. Hemişe ermenice olan temiz bir şey eşitmek istemişem. Teessüf ki, bu günedek men buna nail olmamışam.”
Oğrudular. Ermenileri deyirem. İnsanların özlerine reva bilmediklerini bu toplum çox rahat qebul ve hezm edir. Pis ne varsa onun sebebkarı ve iştirakçılarıdılar. Bu toplun üçün oğurluğun növü, adı ve serheddi yoxdur. Esas odur ki, oğurluq olsun.
Yene oğurladılar. İndi de dahi Azerbaycan bestekarı Üzeyir Hacıbeylinin "O olmasın, bu olsun" operettasının musiqisini-“Uzun dere”ni. Bu yaxınlarda Rusiyanın birinci kanalının efirinde yayımlanan "Jit zdorovo" verilişinde sözügeden mahnı ermenilerin milli musiqisi kimi tedqim edilib. Bu vaxta qeder de ister klassik, isterse de müasir Azerbaycan bestekarlarının mahnilarını, o cümleden “Sarı gelin” xalq mahnımızı, “Külek” mahnımızı ve.s öz adlarına çıxıblar. Elece de fürset yaranan kimi çalğı aletlerimiz, şeirlerimiz, atalar sözlerimiz, metbeximiz, adet-enenemiz bu xain “qonşularımız” terefinden zaman-zaman oğurlanıb, menimsenilib. Ermenilerin öz etirafı da yuxarıda qeyd etdiklerimi tesdiqleyir. Qazaros Ağayan: ”Bedxextlikden bizim dil çoxmenalı sözler, oxşar mena daşıyan ifadeler baxımından kasıbdır ve biz yaxşı bildiyimiz Türk-Azerbaycan diline müraciet edirik.” Başqa bir misal A. Terteryandan: “Ermeniler ünsiyyetde ve danışıq dilinde hemişe Azerbaycan atalar sözleri ve mesellerine müraciet edirler”. Ermeni yazıçısı ve filosofu M. Nalbandyandan daha bir etiraf: “...neğmelerin çoxunu biz azerbaycanlılardan götürmüşük. Men ermenilerin yaşadığı çox yerlerde olmuşam. Hemişe ermenice olan temiz bir şey eşitmek istemişem. Teessüf ki, bu günedek men buna nail olmamışam.” Demeli, özünde olmayanda qonşuya el açmağa mecbursan. Her zaman bize el açıblar. Verdiklerimizin müqabilinde ise onlar bize qarşı çox nankorluq, nadanlıq edibler. Göründüyü kimi, ermeni toplumu qonşularına qarşı tekce erazi iddiasında, torpaq oğurluğunda pergar deyil. Meqam düşen kimi başqasına mexsus yaxşı ne varsa oğurlamaq, menimsemekde de mahirdiler.
Yuxarıda sadaladıqlarımızdan bu qenaete gelmek olur ki, oğurluq, saxtakarlıq, eyrilik ermenilerin qanında, canında, terbiyyesindedir. Ancaq bunlar heç de yaxşı elamet deyil. Bizde oğurluq edene üzdeniraq bir heyvanın adını deyirler. Hem de deyirler ki, oğurluqla fahişelik uzağı qırx gün çekir. Yeni bu pis emellerin üstü tez açılır. Ancaq defelerle pis emellerinin üstü açılsa da, ermeni toplumu utanmır, xecalet çekmir. Çünki onlarda bu hiss yoxdur. Ermenilerin köksüz bir toplum olduğu tarixi faktlarla hemişe öz tesdiqini tapmışdır. Bu barede geniş danışmağa, söz açmağa ehtiyac duymuram. Və onların neyi bacardıqları, neye qadir olduqları da gün kimi aydındır. “Qonşu” olduğumuz üçün biz bunu hamıdan yaxşı bilirik. Onların en gözel bacardıqları iş daş yonmaq, at nallamaq, deve yağlamaq, bir de yuxarıda sadaladıqlarımdır. Ona göre de oğurluğa “mecburdular”. Bele olduğu halda, ermenilerden hansısa möhteşem eser-mahnı, musiqi gözlemeye deymez. Onların buna qabiliyyetleri çatmır....