'ADRESSİZ MEKTUPLAR'

Şâirler, -umûmîyetle- hassas, yumuşak kalpli ve nâzik kişilerdir. Muhakkak ki, her iyi niyetli insan gibi, Ahmet Yesevî’nin buyurduğu:

“Nerde görsen gönlü kırık, merhem ol sen” anlayışının birer temsilcisi olmanın şuurunda bulunulmalıdır.

“Coşarî” mahlasıyla şiirler yazan İbrahim Coşar’ın yayınladığı  son kitabı, “ADRESSİZ MEKTUPLAR”  adlı  şiir kitabı da, bu iyi niyetli tavrın sosyal hayatımızda yer etmesi gayretindeki bir eser olarak karşımıza çıkar.

İbrahim Coşar;  bundan önce, Duygu Damlaları (2011), Kızıl Bir Döngü Sevda (2013), Çizginin Öteki Yüzü (2016), Uçurtmam Uçağa Takıldı (2018) ve Bulutlarda Yakalandım Yağmura (2019) adlı beş şiir kitabı daha yayınlamıştı. 

 “ADRESSİZ MEKTUPLAR” ise, Coşarî’nin, kısa aralıklarla yayınladığı altıncı kitaptır ki, ilk kitabı olan Duygu Damlaları’nı çıkardığı 2011 yılı  düşünülünce, bugün itibariyle, altıncı “şiir kitabı” çıkarmak, oldukça çok zor bir iştir.

Yüz altmış sayfalık eserdeki ana temalar,  elbette ki, ‘sosyal’ meselelerdir. Âile yapısının mukaddesliğinden, bütün bozulmalar, tahripler ve tezatlı durumlar değişik ifadelerle eserde yer bulmuştur: Çocuklar, aşk, ezilmişlik, hasret, gençlik, kadın, haksızlık, istismar, adam kayırma ..gibi, yozlaşmanın cemiyet hayatını sarsıcı mevzular ile, dînî ve millî meseleler, Türk tarihi,  vatan, cumhuriyet, Atatürk, millî mücâdele konuları ele alınmıştır.

Coşarî; 6+5=11’li, 7+7=14’lü ve birkaç serbest vezinli şiiriyle meydana getirdiği eserinde, bilhassa 6+5=11’li şiirleriyle ve sade anlatımıyla dikkat çekiyor.

“Benim” başlıklı şiirinde bu akıcı üslûpla coşmamız mümkündür:

“Yıllarca aşk diye yollara düşüp, 

Güzel bir gülüşe kanan benim, ben!                                                                                        Pervaneler gibi nura üşüşüp,                                                                                                  Aşk için, aşk ile yanan benim, ben!

Ayrılık, umudun ötesinde yer; 

Ne nefes yetişir ne sesim gider.

Aşka kurban olmak bendeki kader                                                                                          Sunakta kendini sunan benim, ben!”

Coşarî’yim, aşkla, aşk peşindeyim                                                                                            Gülen iki gözün güneşindeyim. ateşindeyim,                                                                          Yan yana küle dönen benim, ben!”

“Savaşın Çocukları” başlıklı şiirine;                                                                                         “Barut kokusuyla yanıyor genzi

Ekmek kokusuna hasretken çocuk”

Diye başlayan Coşarî;  7+7=14 hece vezniyle yazdığı “İnsanı Kirlettiler” başlıklı şiirinde de, insan ve tabiat üzerindeki büyük çapta yozlaşmayı ve tahribatı da, hicvederek şöyle der:

“Toprağı kirlettiler, havayı kirlettiler;                                                                                       “Denizi kirlettiler, duygularımız gibi.”                                                                                    Şehrimi kirlettiler yuvayı kirlettiler

Korkuyu büyüttüler kaygılarımız gibi.

Üç kuruş menfaate cihanı kirlettiler                                                                                  Cehalet kuyusunda insanı kirlettiler.                                                                                      Yabancı dil aşkına lisanı kirlettiler 

Başarıyı yücelten övgülerimiz gibi.”

İbrahim Coşar; millî ve dinî değerlerimize karşı gayet samîmî ve çok  hassastır. Ancak; “Arayış” başlıklı şiirinde, niyet bu olmasa bile, bir “mâna kayması” olmuş ve (nerdesin) kelimesiyle şiirin bütünlüğündeki esas hedef biraz zedelenmiştir O mısra, şöyledir:                                                                                                                                                                                                     

 “Bunca zulme karşı nerdesin Tanrım.”

Bu mısrada, sözünü ettiğim  “mâna kayması”, sanki bir sorgulama veya  Allahü Teâlâya –hâşâ, sanki bir “mekân tâyin” hissi vermektedir.

“İlk emri “Oku!” olan bir dinin mensubusun”/”Kimse şüphe etmesin Rabb’in merhametinden”/””Oku” diyen dinimin emrini hiçe saydık”..mısralarını terennüm eden bir şâirden, bu “mâna kayması” diye ifadede ettiğim husus hakkında söz etmeye gerek yoktur.

(Ara not: Bu hususta; İbrahim Coşar Bey’le yaptığım ‘istişâre’den ikimiz de pek mennun olduk. Kendisine teşekkür ederim. M.H.K.)

Sözü, yedi kıt’alık “Son Vasiyet” başlıklı güzel ve ibret verici şiirinden birkaç kıt’a naklederek bitiriyorum:

“Hayat arkadaşım, vasiyetimdir!                                                                                              Acımla kalbini yakma, olur mu? 

Gidenin ardında kalan yetimdir!                                                                                     Hasretlik çilesi çekme olur mu?

Biz doğmadan önce yazılır ferman,                                                                                        Rabb’im emretmişse bitmiştir zaman,   

en senden helâllik istediğim an…                                                                                 Yüzüme hüzünlü bakma olur mu?

Ruh biraz hasrette kalır diyorlar                                                                                            Seven sevdiğini bulur diyorlar                                                                                                Ahrette  de vuslat olur diyorlar

Sakın umudunu yıkma olur mu?

Coşarî’nin sana son vasiyeti

Acı vermek değil inan niyeti                                                                                                  Tükeniş sayıp da mağlubiyeti                                                                                                  Üzülüp, kafana takma olur mu?”

Coşarî, inanıyorum ki, çok daha güzel eserlere imza atacaktır…

Sabırla, temkinle ve gayretle her güzelliğe ulaşmak mümkündür!.. Tebrikler!..