Şiirlerden Bir Demet

OY ÇEŞMENİN BAŞLARINDA

Oy çeşmenin başlarında

Kalem oynar kaşlarında

Oturmuş gergef işliyor

Daha on beş, daha on beş yaşlarında

Çeşme başın şen olsun da

İzi kalmış, izi kalmış taşlarında oy oy...

Ekin ektim biçemedim

Kenarından geçemedim

Hayırsız anan yüzünden

Uzaklardan, uzaklardan seçemedim

Ne güzel eviniz var da

Kapısından, kapısından geçemedim oy oy...

Yüksek dağın gör kışını

Yaradan bilir işini

Kaçma benden köşe bucak

Bırakamam, bırakamam peşini oy

Sana çoban etmişler de

O hayırsız, o hayırsız gardaşını oy oy

GÜZELLİĞİN ALAN TÜRLÜ ÇİÇEKTEN

Güzelliğin alan türlü çiçekten

Sevdiğim naz edip bakma uzaktan

Kuru dallar sürdü çiçeğe döndü

Bahar mevsimi gibi uyanasın

Al yanak üstünde saçın bürüğü

Bele düşen çifte direk örüğü

Gönül ateşinin nazdır körüğü

Nazın yaktı beni sen de yanasın

İbretî'yi her dem görüp geçersin

Sanki ceylân olur ürküp kaçarsın

Gülüm hangi kuşa kucak açarsın

Sen de bülbül olup sevdalanasın

ÖZÜ, SÖZÜ BİZİMLEDİR VEYSEL’İN

Yurdu sarmış ünü dünden yarına,

Yürür önümüzde özü Veysel’in.

Sazıyla yolumuz açıp koşturmuş,

Asfalttır yokuşu, düzü Veysel’in.

Söylerdi “Subaşında, bulaklarda”,

Derdi ki: “Türk’ün sesi kulaklarda”.

Yine hep “Beşiklerde, beleklerde”…

Bize sesi gelir bazı Veysel’in.

Diyor ki ”Uzun ince bir yoldayım”.

Dese de “Bilmiyorum, ne haldeyim”.

“İki kapılı bir handa”, yoldayım,

Dosttan dosta miras sazı Veysel’in…

İlhamdır sözleri, emek birazı.

Türkülere azık etmiştir sazı.

Toprağın sesidir kutlu avazı,

Hakk’tan gelen kelam sözü Veysel’in.

“Can kafeste durmaz, uçar” dediydi.

“Dünya bir han, konan göçer” dediydi.

“Ay dolanır, yıllar geçer” dediydi.

Yolumuzu açar özü Veysel’in.

Türklük sevgisiyle, varır özüne.

Işıktır yüreği görmez gözüne

Dikkat edin İbretî’nin sözüne,

Çağdan çağa rehber közü Veysel’in.

Rehber özü, sözü, sazı Veysel’in. -----14 Mart 2019, Samsun

YOLDAŞ OLUBEN YELLERE

Söz: N. Yıldırım Geçosmanoğlu, Müzik: A. Dede

Yoldaş oluben yellere,

Düzen veruben tellere

Destan eyleyip dillere,

(2)Asya’dan doğrula geldik...

Gerçi yol, yokuştu gayet,

Lâkin etmedik şikâyet,

Hadîs hadîs, âyet âyet

Çağrıla çağrıla geldik...

Gönüllerde yoktu güman,

Bir med halindeydi iman,

Türk Türk, Müslüman Müslüman,

Yoğrula yoğrula geldik...

Sancaklarımızda Hilâl

Tuğlar, dalga dalga, al al...

Bir gövdeden yirmi dört dal

Ayrıla ayrıla geldik...”

N. Yıldırım Geçosmanoğlu

(Alp-Erenler Destanı’ndan)

ALPER TUNGA SAGUSU

Söz: Anonim, Müzik: Abdullah Dede

(2)Alp Er Tunga öldi mü

İsiz ajun kaldı mu

(2)Ödlek öçin aldı mu

Emdi yürek yırtılur

Ulşıp eren börleyü

Yırtıp yaka urlayu

Sıkrıp üni yurlayu

Sıgtap közi örtülür

Begler atun argurup

Kadgu anı turgurup

Mengzi yüzi sargarup

Körküm angar törtülür

Günümüz Türkçesiyle:

Alp Er Tuna öldü mü?

Kötü dünya kaldı mı?

Felek (böylece) öcünü aldı mı?

Şimdi yürek(ler onun ölümünün acısı ile) yırtılır

Erler kurt gibi uludular

Bağrışıp yakalarını yırttılar

Islıklaşmış sesle ağıt yaktılar

Göz yaşlarla örtülür

Beyler atlarını yorarak geldiler

Kaygı onları durdurdu

Benizleri yüzleri sarardı (ki)

(Sanki) onlara safran sürülmüştür (sanırsınız)

GÖNÜL DAĞI EĞMEZ BAŞINI YERE

Gönül dağı eğmez başını yere

Hayat köprüsünü yıktı da geçti

Aşkın ateşine bulunmaz çare

Bir güzelin ahı yaktı da geçti

Yürü gönlümün dili, yürü dağların gülü

Yürü dağlar yürüsün ardın sıra vay vay

Ateş gibi düşmüş gönül yurduma

İbretî’yim çare yoktur derdime

Dermanını bilen gelsin yardıma

Bir güzelin ahı yaktı da geçti

Yürü gönlümün dili, yürü dağların gülü

Yürü dağlar yürüsün ardın sıra vay vay

ORDU GÜZELLEMESİ

Tapusu mirastır atadan bize,

Cennettir Ordu’da bütün köşeler.

Açıl her mevsimde Karadeniz’e,

Baharı müjdeler mor menekşeler

Yaza merhaba der çiçek kokusu