Köprüyü Geçene Kadar Ayı'ya Dayı Demek

Bugün insanlık, menfaatin izdüşümünde şekil alan bir karakter zafiyeti yaşıyor. Dürüstlük değil, iş bitirmek önemli. 

Hakikati söylemek değil, rüzgâra göre konuşmak makbul. 

Çünkü artık çağ, kişilikle değil kurnazlıkla ilerliyor. Eskiler bir çaresizliği tarif ederdi bu sözle “Köprüyü geçene kadar ayıya dayı de.” Bugün ise bu deyim, bir toplumun temel yaşam felsefesi olmuş durumda.

Çıkar uğruna her şey mübah görülüyor. İnsanlar ilkelerinden vazgeçiyor, sırf konumlarını korumak için eğilip bükülüyor. 
Bu kadar ucuz bir duruşla nereye kadar gidilebilir? Unutmayalım Köprü geçilir, menfaat biter ama kişilik kaybı kalıcıdır.

Alkış Müptelası İnsanlık

İnsanın yeni ilahı,  "Alkış" Bugün kimse doğruyu söylemenin peşinde değil  kim daha çok alkış alıyorsa onun peşinde. Bir insanın ne kadar gerçek olduğu değil, ne kadar görünür olduğu değerlendiriliyor.
Artık iyilik bile bir gösteriye dönüştü, yardım yapıyorsan belgelemek zorundasın, merhamet ediyorsan afişe etmek zorundasın. Aksi takdirde “yok” sayılıyorsun.

Bu bir bağımlılık , onay görmeden yaşayamayan, beğeni almadan var olamayan bir insanlık profili var karşımızda. Gerçeği bilmek istemiyor, yalnızca hoşuna gideni duymak istiyor. 

Çünkü acı gerçek, alkış getirmiyor.
Oysa bu alkışlarla beslenen ruh, sessizlikte açlıktan ölü  ve biz artık sessizliğe tahammül edemeyen bir nesiliz.

Maske Düştü, Gerçek Görüldü

Alkışa bağımlı olan insan, bir süre sonra alkışa uygun bir yüz takar.
O yüz, onun olmayan bir yüzdür , gerçek benliğini örten bir maskedir. Herkes sahnede, herkes rolde. 

Gülüşler ezber, üzüntüler numara.
Lakin  unutulmasın  maske, sonsuza dek kalmaz gün gelir, düşer.

İşte o an insan, en çok kendi yüzünden ürker. Çünkü yıllarca başkasını oynamış, kendisini unutur hâle gelmiştir. 
Ne yazık ki bugün toplumun en büyük trajedisi budur... 
İnsan kendine yabancılaşmış durumda. Özünü kaybeden, kalabalık içinde yok olur. Görünür ama yoktur.

Bu çağ, sahte olanı alkışlıyor , ama gerçeği ancak düşüşte tanıyor. Alkışlar bittiğinde, köprü yıkıldığında, maskeler düştüğünde geriye ne kalıyor?
Kendini unutan insan… Ve hatırlamakta zorlandığı yüzü.

Her ne kaybedersen kaybet insanlığını, onurunu, başını yastığa koyunca vicdanını kaybetme. 

O yüzden şimdi zaman  Durmak, düşünmek ve özüne dönmek zamanı.

Yolunuz gül renginde, gül kokusunda olsun her daim...